22 lutego 1949 roku w Wiedniu urodził się trzykrotny mistrz świata Formuły 1 i jedna z największych legend sportów motorowych – Niki Lauda.
Andreas Nikolaus Lauda pochodził z zamożnej rodziny handlującej produktami papierowymi i pomimo początkowego sprzeciwu swoich bliskich chciał on zostać kierowcą wyścigowym. Karierę rozpoczął od prywatnych zawodów Porsche czy Chevron, aby następnie dzięki pożyczce móc kupić sobie miejsce w samochodach jednomiejscowych. W 1971 roku dołączył on do zespołu March w Formule 2 i zadebiutował w jednym wyścigu F1. Rok 1972 okazał się jeszcze lepszym, kiedy to w barwach March brał udział w aż 12 wyścigach Królowej Motorsportu. Niestety dla zespołu był to fatalny sezon i w następnym roku Lauda przeniósł się do ekipy BRM. Austriak podczas swojej krótkiej jeszcze kariery zaimponował Enzo Ferrariemu, który zdecydował się go zatrudnić od sezonu 1974.
Jego zadaniem było pomóc ekipie z Maranello podnieść się po ciężkim rozpoczęciu lat 70. Już w swoim pierwszym roku Lauda wygrał 2 wyścigi i mistrzostwa ukończył na czwartym miejscu. Rok 1975 przyniósł pierwsze mistrzostwo świata dla Austriaka, a także tytuł konstruktorów dla Ferrari. Niki zwyciężył w pięciu wyścigach i kończąc sezon z dużą jak na tamte czasy, prawie dwudziestopunktową przewagą. Rok 1976 przeszedł do historii jako jedna z najbardziej znanych walk o tytuł najlepszego kierowcy w dziejach. Broniący tytułu Niki Lauda ostatecznie przegrał tę walkę z młodym zawodnikiem McLarena – Jamesem Huntem. Niestety sezon ten zapamiętany jest także i z innego powodu. 1 sierpnia podczas Grand Prix Niemiec na bardzo mokrym oraz niebezpiecznym torze Nurburgring Niki Lauda wpadł w poślizg wyjeżdżając z szybkiego zakrętu uderzając o barierkę co poskutkowało zapłonem bolidu. Na domiar złego w palący się samochód uderzył kierowca Forda Brett Lunger. Chwilę później szczęśliwie udało się uratować Austriaka, jednak źle dopasowany kask spowodował bardzo poważne oparzenia twarzy. Został on natychmiast przetransportowany do szpitala, gdzie zapadł w śpiączkę. Pomimo tak poważnych wydarzeń Lauda ominął tylko dwa weekendy wyścigowe, lecz nie był już w stanie odwrócić losów mistrzostw świata. W sezonie 1977 ponownie sięgnął po tytuł, lecz zdecydował się odejść z Ferrari z powodu konfliktów wewnętrznych. Następne 2 lata spędził w ekipie Brabham, gdzie jednak nie odniósł specjalnych sukcesów. W 1979 poinformował szefa ekipy, Berniego Ecclestone’a o swojej emeryturze.
Do ścigana Lauda wrócił w 1982 dołączając do zespołu McLaren. Szybko oddalił wątpliwości co do swojej formy wygrywając już trzeci wyścig sezonu. Austriak zdobył swoje trzecie mistrzostwo świata w sezonie 1984 z przewagą zaledwie połowy punktu nad kolegą z zespołu, Alainem Prostem. Lauda później przyznał, że początkowo nie chciał tak utalentowanego kierowcy za swojego partnera w zespole, lecz właśnie to zmotywowało go do jak najlepszej jazdy. Prost został później jednym z czołowych zawodników w historii Formuły 1 mając na koncie cztery tytuły mistrza świata. Sezon 1985 okazał się dużym rozczarowaniem dla Austriaka z powodu dużej liczby awarii mechanicznych i braku możliwości walki o najwyższe cele. Z końcem roku drugi raz, tym razem już ostatecznie pożegnał się z rolą kierowcy, bo w samym sporcie został jeszcze na bardzo długo.
W 1993 został doradcą zespołu Ferrari, a w 2001 roku objął rolę szefa ekipy Jaguar. Z powodu złych wyników już rok później usunięto go z tej roli. W 2012 roku Lauda stał się przewodniczącym nie wykonawczym w zespole Mercedesa i pełnił funkcję bardzo ważnego współpracownika Toto Wolffa w procesie budowy mistrzowskiej ekipy. Jak sam opowiadał, był jedną z kluczowych postaci podczas zatrudnienia Lewisa Hamiltona, a przede wszystkim przekonania go, aby dołączył do pozornie gorszej stajni niż McLaren. Lauda był związany z Mercedesem do końca życia, aktywnie uczestnicząc w weekendach wyścigowych i zarządzaniu drużyną. Na jego cześć jedna z ulic w Brackley, fabryce Mercedesa do spraw Formuły 1, nosi nazwę Lauda Drive.
Poza Formułą 1 Lauda angażował się jeszcze w inne biznesy. Jest on założycielem linii lotniczych Lauda Air, które następnie sprzedał firmie Austrian Airlines. W 2003 ponownie utworzył własną linię lotniczą, tym razem o nazwie Niki, która została później połączona z Air Berlin. W 2016 przejął kontrolę nad linią Amira Air, aby zmienić jej nazwę na LaudaMotion. LaudaMotion następnie uzyskało udziały marki Niki po nieudanej próbie przejęcia przez Lufthanse.
W 2013 powstał film Rush (PL: Wyścig) opowiadający historię rywalizacji Laudy i Hunta w sezonie 1976. Produkcja została dobrze odebrana przez grono krytyków, a co jeszcze ważniejsze, fanów Formuły 1. Daniel Bruhl wcielający się w Nikiego Laudę został nawet nominowany do nagrody dla najlepszego aktora drugoplanowego.
Niki Lauda zmarł 20 maja 2019 roku. Podczas Grand Prix Monako 2019, tydzień po śmierci Austriaka, został on uhonorowany przez kierowców oraz zespoły. Na jego pogrzeb w Wiedniu zjawiło się wielu byłych i aktywnych zawodników Formuły 1, w tym między innymi Alain Prost, Lewis Hamilton, Nico Rosberg czy Jackie Stewart. Został pochowany w swoim stroju wyścigowym Ferrari.
Historia Nikiego Laudy to opowieść o pasji, walce o marzenia i niepoddawaniu się. Dzięki swoim zasługom jest on uznawany za jedną z największych legend Formuły 1 oraz ogólnie sportów motorowych.
Zdjęcie: Mercedes
